Toegevoegd maandag 9 oktober 2017

Dank je wel allerliefste vriendin (je weet wel wie ik bedoel, liefje) voor de tip om dit prachtige boek te lezen; ''Het Onverwoestbare Kind'', van Lillian B. Rubin. Ik denk dat het het beste boek is dat ik dit jaar gelezen heb (en ik schat dat dat er in totaal zo'n 30 boeken waren). Dit boek is mega interessant voor iedereen die zich, net als ik, vaak afvraagt in hoeverre je als mens zelf de koers van je leven kunt bepalen en in hoeverre deze al vast ligt.

Het Onverwoestbare Kind is dus geschreven door Lillian Rubin, die psychologe is, schrijft ze in de inleiding. Rubin heeft net als alle hoofdpersonen uit het boek, een niet erg rooskleurige jeugd achter de rug. Ze schreef het boek omdat ze wilde onderzoeken welke karaktereigenschappen het nu maken, waardoor het ene kind met een traumatische jeugd het wel redt om het leven weer terug op de rit te krijgen als volwassenen, en waarom dat de ander niet lukt. Ze omschrijft namelijk in de inleiding dat haar broer, die feitelijk dezelfde ervaringen opgedaan heeft als zij, uiteindelijk een einde aan zijn leven maakte.

In het boek worden acht levensverhalen verteld, van zowel mannen als vrouwen. Deze mensen waren allemaal cliënten van Rubin. De verhalen zijn daarom geschreven als combinatie van monoloog en gesprek, waardoor de verhalen heel erg voelbaar worden. Pijnlijk ook om te lezen. Er worden nergens doekjes omheen gewonden. Dit boek is rauw. Seksueel misbruik, mishandeling... alles passeert de revue (helaas). Maar daardoor is de uitkomst des te interessanter.

Hoewel de verhalen dus grimmig zijn, geven de antwoorden hoop. Wat volgens de schrijfster namelijk maakt dat jonge mensen hopeloze situaties toch succesvol kunnen overwinnen, zijn kwaliteiten als 'persoonlijke aantrekkingskracht' die een jong persoon adopteerbaar/aantrekkelijk maken om te worden geholpen door anderen. Daarnaast ook het vermogen om te weigeren jezelf als slachtoffer te zien, een ambivalentie relatie mbt autoriteit (kritisch en onafhankelijk willen zijn), hoge interpersoonlijke intelligentie, en een sterke focus (locus of control) om het leven beter te maken. Nou, daar heeft iedereen wel wat van in zich, toch?
Ik vind het een prachtig geschreven boek, waarvan ik zeker weet dat het mensen die van héél ver komen helpt om zichzelf beter te begrijpen, om zichzelf meer geluk te gunnen en te kunnen geven en om het te vinden. Lees!