In je hoofd kan je het allemaal zo mooi bedenken hé: ‘’Oh ja hoor, dat klusje pak ik ook wel even op. Morgen heb ik tijd. Nee, komt helemaal in orde’’. En dan breekt morgen aan, en besloot je lichaam niet mee te werken… lig je lam van de hormonen en ongesteldheidskrampen op bed als een slappe vaatdoek… urenlang… zodat je je al die tijd kunt bedenken waar je allemaal mee achterloopt qua werk...

Vrije dagen als recht

Tijdens mijn performance All for Art had ik een interessant gesprek met een interessant mens. Ze was arts, vertelde ze me. Maar anders dan andere artsen die ik ken, had zij geen last van het ‘lopende hoofden-syndroom’: mijn titel voor welgeleerde mensen die alleen in hun hoofd leven en schijnbaar zijn vergeten dat ze ook een lichaam hebben met emoties, lusten en impulsen…

Deze bevlogen jonge vrouw vertelde me hoe ze in haar arbeidscontract vast had laten leggen dat ze maandelijks recht heeft op tenminste één vrije dag tijdens het begin van haar menstruatie. En hoe ze vond dat alle vrouwen daar ook principieel om zouden moeten vragen; al was het maar om elkaar te supporten.

Nou had ik er wel vaker van gehoord dat vrouwen in verschillende Afrikaanse landen ook recht hebben op zo’n vrije dag. En ik vind al langer dat vrouwen in Nederland daar ook recht op zouden moeten hebben. Maar het betoog van deze dame ging nog wat verder (ik werd er bijna verlegen van, maar dat heeft er misschien meer mee te maken dat ik als slightly gender-queer persoontje haar verhalen over vrouwelijke oer-energie misschien iets minder goed bij mezelf kan plaatsen, haha).

Maar wat ik wel herkende was dat ze vertelde dat de dagen voorafgaand en tijdens de menstruatie, een dromerige tijd kan zijn: waarin je meer en intenser droomt, je emoties uitvergroot raken, je ratio stilletjes het raam uitvliegt en er ruimte komt voor creativiteit en om uit te zoomen en in grotere plaatjes te kijken naar je leven… Jep, dat herken ik inderdaad wel...

Werk, werk, werk
Het ironische is, dat ik nu dus op bed lig te balen, omdat ik bezig was een projectplan te schrijven voor een stimuleringsprijs voor jonge vrouwelijke kunstenaars… Het enige waar ik aan kan denken is hoe de deadline steeds dichterbij kruipt en ik me nutteloos voel. Terwijl er geen baas is die in mijn nek hijgt, ik ook mijn boodschappen nog wel kan doen als ik even drie dagen niet fulltime werk en er niemand in de buurt is die me ‘lui' noemt… Waarom noem ik mezelf dan lui? Is het niet juist effectief als ik mijn tijd gebruik om te dagdromen, bij mezelf te raden ga wat ik wil, wat goed voelt voor de komende periode, in plaats voor doorrennen als een idioot?

Ik herinner me de tijd toen ik op de academie zat en jarenlang de pil doorslikte zodat ik helemaal niet meer ongesteld werd. Ik vond dat ik geen tijd voor had voor maandelijkse gezeik (misschien ook wel terecht met de werkdruk daar). Super handig en efficiënt ja. Maar ik werd er ook heel kil en hard van: al mijn emoties vlakten af. Nu slik ik al een jaar de pil niet meer en ben ik veel meer mezelf: ik voel meer en voel mezelf beter aan… Maar lig wel om de zoveel tijd krom en plat van de hormonen dus...

Maar wat is normaal?
Wat ik misschien nog wel het fijnste van dat gesprek vond, is dat we het er überhaupt eens over hadden. I mean: tijdens gesprekken over dit onderwerp met andere vrouwen, schieten we al snel richting de praktische oplossingen: ‘'Gewoon de pil slikken, gaat het vanzelf van over’'. Maar we vragen ons nooit af, wat nu eigenlijk normaal is voor ons lichaam: ‘’Hoe werkt ons lijf eigenlijk zonder alle toegediende hormonen van de pil?’’, ‘’Is het fysiek normaal om drie dagen per maand eigenlijk niet te kunnen werken?’’, ‘’Is het normaal dat de meeste banen binnen onze maatschappij er op zijn ingericht dat je wél vijf dagen per week op de been moet zijn?’’.

Ik googelde vandaag (uit verveling en schuldgevoel) naar het gemiddelde aantal dagen dat mensen in loondienst zich ziek melden per jaar. Dat gaat om 8,3 dagen per jaar(!).

Dat vind ik stiekem dus mega weinig als ik me bedenk dat ik zeker 30 dagen per jaar niet functioneer van de maandelijkse hormoonschommelingen. Mijn vraag is dan: zitten mensen zichzelf kapot te pushen (en leveren ze kwalitatief baggerwerk af op zulke dagen) om toch maar op kantoor te zitten? Zijn alle vrouwen collectief in het weekend ongesteld? Of ben ik extreem?

Ik zou graag jullie reactie hier eens op willen. Is 30 dagen per jaar niet functioneren veel, of het het normaal en voel ik dit misschien zo omdat er in onze maatschappij niet zo veel ruimte en begrip is voor een maandelijkse break?